«روایت خاک ها»

آخ آخ ما یک ثانیه هم آرامش نداریم این زائر هنوز از روی ما رد نشده زائر بعدی پایش را محکم بر روی ما می گذارد. ما در سفر اربعین با خاکهای دیگری هم آشنا شدیم. خاک هایی از کشور و شهر و استانهای دیگر خاکهایی که اول بار دوست نداشتند بر روی جایی بنشینند. این داستان را از زبان خاکهایی میگویم که روی چادر یک زائر نشسته بودند. یک روز زائری برای برداشتن وسایل خیلی زیادش خم شد و ما روی چادر آن زائر فرود آمدیم اول همگی ترسیدیم و گفتیم آیا کجا می خواهد برود؟ خلاصه یک روز تو قطار بودیم، چند روز تو اتوبوس و بهتر از همه هم به سامرا رفتیم، هم به کاظمین و هم به نجف و بهشت. بگذارید منظورم را از بهشت برایتان بگویم. منظورم از بهشت کربلای معلی است همان جایی که واردش می شوی، انگار وارد بهشت شده ای و دیگر دوست نداری از آن خارج شوی خلاصه این سفر خیلی خوش گذشت و تجربه خیلی خوبی بود. از اینکه اول سفر دوست نداشتم بروم و می ترسیدم، آخر سفر هم دوست نداشتم برگردم و همین طور هم شد؛ آخر سفر، آن زائر چادر خود را شست و ما همگی از روی چادر او پاک شدیم و روی خاک بهشت فرود آمدیم. بعد از چند روزی توسط یک زائر کربلایی به همان وطن خودمان، ایران منتقل شدیم و برای خاکهای دیگر از این سفر شیرین بسیار گفتیم. آنها می گفتند که ما حاضر نیستیم برویم چون هوا خیلی گرم است. و ما اذیت می شویم ما برایشان گفتیم که ما هم اولش همین فکر را می کردیم ولی وقتی که در راه رفتیم و به آنجا رسیدیم دیدیم که اصلا آن گونه که ما فکر می کردیم. نبود. خیلی اتفاقات شیرینی داشت از مهمان نوازی پر شور عربها گرفته تا غذاها و میوه هایی که در مسیر پیاده روی در موکب ها پخش می کردند. آنجا ما این قدر در رفاه بودیم که دیگر نمی توانستیم چیزی بخوریم یا بنوشیم….. بعد از تمام شدن خاطرات ما که برای آنها بیان کردیم، آنها هم خیلی ذوق داشتند که بروند و این مسیر را از نزدیک و با چشمان خودشان ببینند. ان شاء الله که طلبیده شوند و وارد خاک بهشت شوند